Rozdział 1

Z perspektywy Avalon
Czytałam codziennie wiele wątków kobiet w tej samej sytuacji co ja, próbowałam przemówić sobie, że to co się dzieje w moim związku jest chore. Ale byłam ,jestem i będę totalnie uzależniona od mojego partnera. W wielu wątkach kobiety pisały o facecie, który je nie szanuje, wyzywa, bije. Każda odpowiedz była taka sama - zostaw go.Ale to się nazywa uzależnienie psychiczne od kogoś. Wiemy o tym, że powinnyśmy go zostawić, ale tego nie zrobimy, bo nie wyobrażamy sobie życia bez niego, kochamy go? ,jesteśmy w stanie znieść wszystko.Cały czas towarzyszą nam słowa - on się zmieni. I właśnie sęk w tym, że taki facet nie może się zmienić.Może zacznę od początku.Mam 19 lat. Kiedyś byłam największą wariatką jaką można być, kompanka imprez, wycieczek, plotek.Zawsze wszyscy mówili - jeszcze jej nie widać, ale już ją słychać.Wszystko się zmieniło ,gdy trzy lata temu poznałam tego właśnie człowieka. Zaimponował mi. Miał wiele pasji, był podobny do mnie i pasował do mojego aktywnego stylu życia.Było pięknie. Po trzech miesiącach zaczęło się przejmowanie przez niego dominacji nade mną. Kurcze mogłabym książkę napisać.Postaram się w skrócie.Najpierw musiałam zrezygnować ze śpiewania- bo przecież to nie jest normalne, że śpiewa się dla napalonych kolesi.Zrezygnowałam więc z tego czym zajmowałam się od lat.Później koledzy- no bo był zazdrosny i uważał, że oni chcą mnie tylko wyruchać jak on to mówił. A zaznaczę, że owi koledzy to moi przyjaciele od piaskownicy. I gdyby chcieli coś takiego zrobić, to dawno bym to zauważyła. Nie mniej jednak z moim najlepszym przyjacielem spędzałam całe noce na oglądaniu filmów i nigdy nawet nie próbował się dobrać, poza tym, gustował w innych dziewczynach niż ja i w kwestii wyglądu i z charakteru.Każda kłótnia nawet o błahostki kończyła się wyzywaniem mnie, nie raz dostałam 'w łeb' a później słyszałam, że go sprowokowałam go tego. Haa, ja po prostu broniłam swojego zdania.Teraz wiem, że jak się z nim nie zgadzałam, to go prowokowałam po prostu.Po każdym uderzeniu mówiłam sobie - to jego ostatni raz, więcej na to nie pozwolę. I to trwało w nieskończoność.Do ważniejszych rzeczy należy to,że on miał tak silną władzę nade mną, że przez ten cały okres ja sądziłam, że to ja nawaliłam w tym związku. Bo on mi cały czas to powtarzał. Płakałam w poduszkę pytając siebie dlaczego jestem taka zła i nie spełniam jego oczekiwań. Nie wychodziłam nigdzie, nie spotykałam się ze znajomymi, baa ja nawet z koleżankami nie mogłam wyjść na kawę, bo przecież dziewczyny nie chodzą pogadać tylko kręcić tyłkiem na mieście.Los sprawił, że miał poważne problemy zdrowotne - pół roku temu. Leżał w szpitalu.Dzięki temu zrozumiał, że stracił tyle czasu na te kłótnie.I ogólnie jak wyszedł ze szpitala, to pomyślałam, ze ktoś podmienił mi chłopaka. Powiedział, ze wszystko było jego winą, że jestem aniołem i najcudowniejszą kobietą na świecie.Cieszyłam się jak cholera. Byłam taka szczęśliwa, że wreszcie mnie szanuje, że stworzymy udany związek.Sielanka trwała i trwała, aż miesiąc temu wszystko nie wróciło do normy. Zrobił się jeszcze bardziej agresywny niż był wcześniej. Awantury były dosłownie o wszystko.Ciągle chodził wściekły ,to źle zrobiłam ,a to ,że chłopak na mnie spojrzał. Finał zawsze był taki sam. Jedno ,mocne uderzenie i wybuch histerii. Zawsze uciekałam ,wtedy do łazienki-to było miejsce do ,którego nie mógł wejść ,ponieważ jedynie w tych drzwiach mamy zamek,a klucz zawsze ja miałam przy sobie.Kilka dni temu dostał pracę.Jest budowlańcem i wraz ze swoimi kolegami wychodzi z samego rana i wraca wieczorem. Muszą wybudować jakiś budynek na bankiet. Dla mnie była to tylko okazja ,aby wyrwać się z domu i robić to co kocham -śpiewać. Złamałam jego zakaz nie zastanawiając się nad konfekcjami. Czy tego żałuje ? Nie ,ponieważ kocham to robić i nikt nie powinien mi tego zabraniać.Śpiewanie to moja pasja ,moje życie.Bez tego nie ma mnie. Czy się boję ? Tak i to bardzo.Boję się ,że pewnego dnia zorientuje się ,że dalej śpiewam i jego złość sięgnie maximum. Boję się mojego chłopaka,osoby która powinna być dla mnie wsparciem.Mam 19 lat. Powinnam spełniać marzenia ,a zamiast tego co mam ? Codziennie nowy siniak ,bezsilność i setki wylanych łez. Nerwowo wstałam z łóżka i szurając nogami poszłam do łazienki. Należałam do osób ,które nie chętnie wstają z łóżka. Mogłabym spać 24 godziny ,a wstając z łóżka dalej byłabym nie wyspana. Umyłam zęby, twarz ,rozczesałam włosy i zrobiłam sobie lekki make-up.
-Avalon ! Ja wychodzę.Będę później -do łazienki bez pukania wparował Chris. Przytaknęłam lekko głową chowając kosmetyki.-Masz nigdzie nie wychodzić.
-Nie bój się ,nigdzie nie idę.Przyzwyczaiłam się do aresztu domowego -prychnęłam lekko go odpychając i wychodząc z łazienki.
-Nazywaj to jak chcesz. Nie obchodzi mnie to -wyszedł na korytarz i bez słowa zaczął ubierac buty. Oparłam się o framugę obserwując go. Dopiero teraz zobaczyłam jak był ubrany.Miał na sobie czarne spodnie i do tego szarą bluzę z kapturem.To raczej nie był strój roboczy.
-Gdzie idziesz ?
-Do pracy ,a gdzie mam niby iść ? Nie ufasz mi ,że tak mnie przesłuchujesz ?
-Nie,to ty mi nie ufasz skoro nigdzie nie mogę wychodzić-w odpowiedzi  usłyszałam tylko trzask drzwi. Pokręciłam z niedowierzaniem głową i pobiegłam do swojego pokoju. Ubrałam się w to.Wzięłam szybko klucz ,torbę i wyszłam z domu. Przekręciłam zamek w drzwiach ,po czym udałam się w stronę mojej sali do ćwiczeń. Od kiedy pamiętam śpiewam tam wraz z innymi. Przebiegłam szybko na drugą stronę ulicy i teraz tylko prosto.Po kilku minutach byłam już na miejscu. Otworzyłam drzwi i doznałam szoku. W środku był Chris z kolegami ,który wygłupiał się i śpiewał do mikrofonu.Ładna praca ,nie powiem ,że nie.
-Avalon ? -odezwał się jego kolega.Spojrzałam na Chrisa ze strachem w oczach i wystraszona wybiegłam z sali. Słyszałam jak wykrzykuje moje imię.Ale teraz nie byłam w stanie się zatrzymać. Za bardzo bałam się tego ,co może mi zrobić. Skręciłam w jakąś nieznaną mi wcześniej uliczkę. Była ciemna i niezadbana. Przy ścianie siedzieli jacyś kompletnie nawaleni kolesie. Mimo to biegłam dalej.W końcu wybiegłam z tej uliczki i znalazłam się na jakiś opuszczonych terenach Londynu. W oddali zobaczyłam most. Nie wiele myśląc pobiegłam w jego kierunku.Już po chwili znalazłam się na moście. Osunęłam się po barierce i zaczęłam nerwowo oddychać ,przy tym rozglądając się ,czy nie ma Chrisa przypadkiem w pobliżu.Odetchnęłam z ulgą nigdzie go nie widząc.Podniosłam się niezdarnie z ziemi i rozejrzałam się. Moją uwagę przykuł chłopak ,który kilka kroków ode mnie była za barierką. Wyglądało na to jakby chciał skoczyć. Pewnie nawet nie zauważył mojej obecności.
-Dlaczego chcesz się zabić ?-podeszłam do niego i niepewnie spytałam.Chłopak słysząc moje słowa odwrócił się w moim kierunku i spojrzał na mnie ze zdziwieniem.
-A dlaczego ty chcesz żyć ?-odpowiedział pytaniem na pytanie.
-To niegrzeczne odpowiadać pytaniem na pytanie.
-Twój problem -burknął rozglądając się we wszystkie strony.
-Nasz -poprawiłam go.
-Twój.Zresztą nie znam cię.Nie będę z Tobą gadać.
-Ale ,ja cie znam. Chodzimy na te same wykłady i nie rozumiem ,dlaczego chcesz odebrać sobie życie.
-I nie zrozumiesz -odpowiedział przewracając oczami.Obrócił twarz w kierunku wody i spojrzał w dół. Nerwowo wciągnęłam powietrze do płuc.
-Jesteś pewny ? W tej chwili powinnam uciekać przed moim chłopakiem ,który pewnie znowu mnie uderzy. A zamiast tego chce ci pomóc. Dalej uważasz ,że nie zrozumiem ?
-Odejdź stąd.Nie zamierzam z Tobą rozmawiać -spojrzał na mnie z lekkim współczuciem ,ale mimo to dalej zachowywał się wrednie.Boże ,co to za uparty człowiek.
-Dobra -burknęłam odkładając torbę.Podeszłam do barierki i szybko przez nią przeszłam. Spojrzałam w dół i zmarłam. Most był strasznie wysoko ,a ja mam lęk wysokości. No pięknie.Zawsze w coś muszę się wpakować.
-Co ty robisz ? -spojrzał na mnie ze zdziwieniem.
-Pomagam ci. Jeżeli ty skoczysz ,to ja też -uśmiechnęłam się w jego stronę chcąc ukryć strach .Ponownie odwróciłam wzrok od blondyna i spojrzałam w dół.Cholera ,wysoko i to bardzo.-Chociaż lepiej byłoby ,gdybyś zrezygnował z planu samobójczego. Mam straszny lęk wysokości,a jeśli ty skoczysz ,to ja też będę musiała.
-Nic nie musisz. Nie baw się w bohatera i odejdź stąd.
-Przestań. Nie bawię się w żadnego bohatera-przewróciłam oczami jeszcze bardziej zaciskając ręce, aby czasem nie spaść w dół.-Nie mogę pomóc sobie ,ale Tobie tak .Więc jeśli chcesz skoczyć to skaczemy we dwójkę.
-Po prostu idź stąd.-burknął patrząc na mnie.
-Nie odejdę. Jestem tutaj jedynym świadkiem.Muszę ci jakoś pomóc-zacisnęłam jeszcze bardziej ręce czując ,że powoli się puszczam.
-Boże -jęknął cicho.-Ale ty jesteś uparta.-odparł odwracając się powoli w stronę barierki i przechodząc przez nią.Uśmiechnęłam się pod nosem i poszłam w jego ślady. Odwróciłam się w stronę barierki i przeszłam przez nią tak samo jak on. Pochyliłam się i wzięłam do ręki moją torbę ,którą wcześniej położyłam. Założyłam na ramię torbę i spojrzałam na chłopaka.
-Dzięki za pomoc -mruknął obracając coś w ręce.Tym "czymś" było pudełeczko z żyletkami. Przyjrzałam się jego dłoniom.Nie miał żadnych blizn ,które świadczyły ,że się tnie ,więc po co mu żyletki ?
-Nie ma za co -uśmiechnęłam się w jego stronę -Nie powinieneś więcej czegoś takiego robić.
-Co ? -spojrzał na mnie oburzony. Człowieku ,ja chce ci tylko pomóc.Czy to takie złe ?Dlaczego ,ktoś taki jak on chce odebrać sobie życie?Ma racje. Nie rozumiem tego ,a może dlatego ,że nie znam jego historii ?
-Myślę ,że powinnaś zając się swoimi problemami ,a nie czyimiś. Z tego co wiem ,to też masz problemy ,więc nie wiem ,dlaczego dalej z nim jesteś.
-Nic nie rozumiesz.
-Właśnie.Ja nie rozumiem Ciebie ,ty mnie. Na tym powinniśmy skończyć. Część -burknął odwracając się na pięcie.Nic więcej nie powiedział tylko odszedł.Zostawił mnie samą. To wszystko ? A gdzie jakieś "dziękuje za uratowanie mojego życia " ? To wszystko ?  Jejku ,ale on jest milutki.Westchnęłam pod nosem kierując się w stronę domu.Już nawet nie chce myśleć ,co się stanie jeśli tam się znajdę.

Hej to ja ,Avalon. Przepraszam za taki krótki rozdział ,ale początki blogów zawsze są najtrudniejsze. Mam nadzieje ,że spodobał wam się rozdział i ,że zainteresowała was historia Avalon. Następny rozdział będzie z perspektywy ,Emily pisany przez z nią. Tak jak już wcześniej pisałam ,stwierdziłyśmy ,że każda z nas będzie pisała swoją perspektywę.Jeśli macie jakieś pytania do rozdziału,bohaterów piszcie w komentarzu. Pozdrawiam.