Rozdział 2

 Z perspektywy Emily
Kaleczę swoje ręce, nacinam skórę żyletką i patrze jak płynie krew. Brzmi strasznie? Ale ja widzę  w tym ratunek. Nie ma znaczenia czy pozostaną blizny.Kiedy się okaleczam przyszłość dla mnie nie istnieje, towarzyszy mi przekonanie, że i tak wcześniej czy później umrę śmiercią samobójczą. Myśli o okaleczeniach były stale obecne. Nie radziłam sobie z doświadczaniem emocji, nie umiałam ich nazywać, ani wyrażać, ani poprosić o pomoc. Nikt mnie tego nie nauczył. Tkwiłam w samotności, przez którą nie potrafiłam się przebić. Tak bardzo wstydziłam się swojej słabości, że na zewnątrz przybierałam maskę osoby, której na niczym specjalnie nie zależy. Kaleczyłam się, gdy czułam się bezradna, gdy nie mogłam znieść samotności, gdy świat widziałam jak zza szyby, gdy chciałam się ukarać za swoją bezwartościowość. Widok krwi sprawiał, że spływał na mnie spokój, a właściwie obojętność. Czułam się silniejsza, ale nie w ten normalny, zdrowy sposób. Czułam się silniejsza w poczuciu, że cokolwiek by się nie zdarzyło, zawsze mogę sięgnąć po żyletkę. Taki stały element w świecie jawiącym mi się jako ciągłe zagrożenie. Ale był jeszcze inny powód... Rany i blizny były błaganiem o to, by ktoś się mną zaopiekował, by dostrzegł, jak bardzo cierpię i jestem w tym bezradna.Wyobrażałam sobie, że ktoś odkrywa moją tajemnicę i otrzymuję od niego wsparcie. Oddałabym wtedy wszystko za jedno słowo "rozumiem"...Jako dziecko dorastałam w domu, gdzie panował chłód emocjonalny - rodzice nie okazywali miłości ani przez przytulanie, ani nie wypowiadali słowa "kocham" Jedynie realizowali moje potrzeby fizyczne  i dbali o mój rozwój intelektualny. Dzięki temu utwierdzali siebie samych w przekonaniu, że są dobrymi rodzicami. Nie dostrzegali przy tym, jaką krzywdę mi wyrządzają nie okazując miłości, nie dając prawa do wyrażania emocji , nie ucząc mnie radzenia sobie z problemami, stawiając wygórowane wymagania.W takim domu czułam się odrzucona, niekochana. Obserwowałam, jak moi rodzice odcinają się od emocji, jak ukrywają swój lęk, często powtarzali mi, że człowiek powinien kierować się rozumem. Tłumili oni we mnie naturalne reakcje, wysyłając komunikaty: "jesteś żałosna, gdy płaczesz", "twój gniew świadczy o tym, że jesteś złym człowiekiem", "boisz się, bo jesteś słaba"Chcąc być dobra, silna i kochana przestałam okazywać emocje, a czasem nawet je odczuwać, zwłaszcza ,że rzeczywiście stają się zagrożeniem, gdy nikt nie tłumaczy, czym są, po co, i co z nimi zrobić.Z czasem świat nagle przyśpieszył Kiedy moi rodzice mnie zostawili poczułam się jakbym nic dla nich nie znaczyła. Przeprowadziłam się do cioci ,do hotelowego apartamentu i co noc zastawiałam się co robią ,czy tęsknią ,czy mają zamiar jeszcze kiedyś mnie odwiedzić. W nowej szkole nie układało mi się. Byłam inna ,skryta i niedostępna. To właśnie była przyczyna mojego okaleczania się .Często siedziałam sama na ławce w szkole i myślami byłam gdzieś indziej , w innym świecie ,gdzie wszystko szło po mojej myśli.Nikt tam nie mógł mnie zranić ,kurcze byłam wtedy szczęśliwa.Jednak był jeszcze jeden powód mojego okaleczania. Kilka dni po tym jak zamieszkałam u mojej cioci ,wieczorem wracałam z zajęć.Szłam ciemną uliczką całkiem sama. Czułam ,że ktoś za mną idzie ,ale bałam się odwrócić ,więc tylko przyśpieszyłam.Słyszałam coraz szybsze kroki za mną. Moje serce nerwowo przyśpieszyło. Zaczęłam biec przed siebie. Czułam ,że i tak mnie dogoni ,ale zawsze warto próbować ,prawda ? Poczułam mocny uścisk na nadgarstku. Odwróciłam się i dostrzegłam zakapturzoną twarz. Spojrzał na mnie i poszedł dalej. Nawet się nie odwrócił tylko szedł dalej. Dziwne -pomyślałam i wróciłam do domu. Z czasem nawet kilka razy dziennie widziałam tą samą postać,zawsze kaptur na głowię i wzrok skierowany na mnie.Zaczęły się głuche telefony i jakieś dziwne listy z wycinkami z gazet.Wstałam rano i przebrałam się w strój do ćwiczeń.Poszłam do salonu ,wyłączyłam muzykę i zaczęłam tańczyć.Usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Wyłączyłam muzykę i poszłam odebrać. Usłyszałam tylko "Widzę Cię" i przerwane połączenie.Nerwowo zaczęłam się rozglądać po apartamencie. Mój wzrok utkwił w drugiej części hotelu -budynku na przeciwko. Chyba to było jedyne miejsce dzięki ,któremu mógł mnie widzieć. Niepewnym krokiem podeszłam do okna i zaczęłam przyglądać się ,każdemu apartamentowi. Co czwarta osoba miała teleskop.A jedna z nich mogła mnie przez niego oglądać.Czułam się jak w jakimś cholernym horrorze. Przecież on mnie obserwował ! Nie czułam się dobrze w tym pokoju ,w tym hotelu. Wzięłam do ręki kluczę i wybiegłam z niego.Chciałam jak najszybciej opuścić to miejsce i zaleźć się w sklepie. Przecież musiałam czymś zasłonić te okna.Przed sklepem zauważyłam parę.Dziewczyna była chyba w moim wieku z tego co zauważyłam kłócili się o coś. Chłopak uderzył ją w twarz i popchał na ścianę ,po czym sam gdzieś poszedł.
-Boże ,nic Ci nie jest? -bez zastanowienia podbiegłam do niej.Chyba nie da się zauważyć ,że nasze prawo to jedna wielka porażka!!Niby tyle praw ,które maja chronić przed biciem, dawać nadzieje i chronienie...tyle organizacja i instytucji....tyle psychologów i tyle gorących linii i co?? Wielkie NIC! Szkoda ,że wszystko o czym mówią politycy i co jest napisane nie przekłada się na działania....Chłopak gwałci dziewczynę dostaje 2 lata.Sąd go wypuszcza po 3 miesiącach albo daje wyrok w zawieszeniu.A po chwili chłopak znowu trafia do sądu bo tym razem nie tylko zgwałcił ale i zamordował....Mam nadzieje że sędzia ,który daje takie wyroki ma wyrzuty sumienia....Dzwoni się na gorąca linie ,a z 20 osób możne 3 tak na prawdę przejmująca się losem innych.Posłowie zamiast coś robić wykłócają się tylko kto powinien co zrobić, jak zarobić i jak najdłużej utrzymać się na stanowisku.Zaczynam się zastanawiać czy prawo istnieje. Bo jeśli tak to chyba chroni głównie przestępców.Przecież taki człowiek jak on powinien być w więzieniu.To jest jakiś socjopata.
-Nic się nie stało.-mruknęła cicho dotykając swojego policzka. Nie muszę chyba mówić ,że dostała bardzo mocno i już ma spory ślad.
-Nic ? -popatrzyłam na nią ze zdziwieniem -Dziewczyno ,przecież on Cię uderzył ,a ty nazywasz to niczym ? Przecież on nie miał prawa Cię ruszyć.
-Nie pierwszy raz to zrobił ,więc chyba miał.
-Poważnie? I tym się kierujesz ? -nie wierzyłam w to co przed chwilą powiedziała. Przecież nikt nie ma prawa podnieść na kogoś ręki ,a tym bardziej chłopak na dziewczynę.
-Nie ,po prostu nie chce go stracic. Wiem ,że tacy ludzie jak on się nie zmieniają ,ale mimo to wierzę ,że on pewnego dnia się zmieni.
-Uwierz mi, że to, dla Ciebie wydaje się być normalne - walka o niego - nie dla każdego jest taka oczywista. Wielu dziewczyn będących ofiarą przemocy po prostu uzależnia się od swojego partnera,albo najzwyczajniej w świecie odchodzą od swojego dręczyciela, bo nie mogą dłużej znieść poniżania i życia w ciągłym lęku-przez chwile stała w tym samym miejscu ,aż w końcu zdziwiona spytała:
-A ty co ? Jesteś jakimś psychologiem ? Nie potrzebuje niczyjej pomocy. Poradzę sobie sama.
-Każdy ją potrzebuje. Ty i ja ,po prostu każdy z osobna. Ty nazywasz się Avalon ,prawda ? Ja jestem ,Emily. Chodź ze mną do sklepu ,a później pójdziemy do mnie i pogadamy-ciemnowłosa dziewczyna przytaknęła głową ,pociągnęłam ją za rękę i weszłyśmy do sklepu.
-Powiedz mi ,Emily. Czego my właściwie szukamy ?-zapytała rozglądając się po produktach.
-Szukamy firanek ,ale wiesz takich innych. Aby nic nie było przez nie widać i ,żeby były w sam raz na hotelowe okno. 
-Co? Po co ci ? -zapytała ze zdziwieniem,podeszła do stoiska z firankami i zaczęła przyglądać się ,każdemu z osobna. Ukucnęłam i zaczęłam przeglądać firanki ,które były na samym dole. 
-Długa historia. Później ci powiem -spojrzała na mnie zaskoczona ,ale nic nie odpowiedziała -Znalazłam ! -pisnęłam uradowana i sięgnęłam po opakowanie z firankami.Podeszła do mnie i spojrzała na mnie.
-To jest coś takiego jak zasłony ,nikt przez nie ,nic nie zobaczy chyba ,że będzie mocne światło skierowane. Wiesz coś takiego jakby ,ktoś świecił reflektorem na ciebie ,to taki cień się odbija.
-Wiem o co ci chodzi -przerwałam jej -I właśnie o to mi chodzi. Nie chce ,aby ktoś mnie widział -spojrzałam na nią ,po czym pokierowałyśmy się do kasy. Zapłaciłyśmy za zakupy i wyszłyśmy ze sklepu. Przeszłyśmy połowę drogi ,kiedy Avalon mnie szturchnęła:
-Znasz go ? -spytała. Gestem głowy kiwnęła w stronę chodnika na przeciwko. Spojrzałam w tamtą stronę. Po drugiej stronie szedł ten sam człowiek ,który co chwile za mną chodzi. W momencie ,kiedy się zatrzymałam on pokierował wzrok w moją stronę i  również się zatrzymał. Miał na sobie ciemne okulary i bluzę z kapturem. Nie mogłam rozpoznać jego twarzy.Moje ciało odmawiało posłyszenia. Nie mogłam się ruszyć. Zupełnie jak by za sprawą czarodziejskiej różdżki.Teraz byłam pewna ,że człowiek ,który mnie prześladuje ,mieszkał w hotelu na przeciwko mnie. Bo przecież ,jak by mógł mnie widzieć w moim apartamencie i jak by mógł wiedzieć ,że wychodzę z hotelu ? Na szczęście byłyśmy już nie daleko hotelu. Nie mógł by nic nam zrobic ,bo niedaleko stała ochrona hotelowa.Odwróciłam na chwilę głowę w stronę Avalon i pokręciłam przecząco głową,po czym znowu spojrzałam w kierunku zakapturzonego chłopaka ,ale nigdzie go nie było.Zupełnie jak by rozpłynął się w powietrzu.Weszłyśmy do hotelu ,a później do mojego apartamentu.
-Pomożesz mi z tym ? -skierowałam pytanie do Avalon pokazując na firankę.
-Jasne ,a gdzie chcesz to zawiesić ?-ściągnęła buty ,a torbę odłożyła na bok i podeszła do niej.
-W salonie -rzuciłam cicho kierując się w dane miejsce. Avalon wyciągnęła z opakowania firanę ,a ja za ten czas poszłam po dwa krzesła. Ułożyłam je pod oknem po czym razem stanęłyśmy na każdym z osobna i zaczęłyśmy wieszać.
-Dalej  nie rozumiem po co to wszystko -stwierdziła Avalon ,schodząc z krzesła. Westchnęłam pod nosem ,po czym opowiedziałam jej całą historię.Od początku do teraz.Była wyraźnie zaskoczona. Co chwile powtarzała"Takie rzeczy dzieją się tylko w filmach ,nie w prawdziwym życiu " Połowa osób na świecie myśli ,że przemoc w związku ,też dzieje się tylko w filmach. A przecież coś takiego jak prześladowanie ,czy toksyczny związek ,dla wielu ludzi jest codziennością. Nie wspominając już o okaleczaniu się ,czy próbie samobójstwa.

Wraz z nowym rozdziałem witam was ja,Emily. Rozdział miał być dłuższy ,ale mój kochany braciszek usunął mi i Avalon posta i musiałyśmy od nowa zacząć wszystko pisać -,- Po prostu brawa dla niego. Przez to nie pamiętałyśmy co było wcześniej napisane w rozdziale. Wiem ,schrzaniłam rozdział.Avalon musiała mi opisywać historie mojej bohaterki ,bo ja nie miałam do tego głowy ,a później poszła do cioci.A ja zaczęłam pisać dalej. Jeszcze raz przepraszam.